Στο σινεμά υπάρχει αυτό το φοβερό πράγμα που λέγεται γκρο πλαν. Η κάμερα πλησιάζει κι εσύ μένεις ακίνητος, δηλαδή το κεφάλι σου, το πρόσωπό σου. Κι όταν το πρόσωπό σου παγιδεύεται στο πλάνο, μʼ όλους τους προβολείς τριγύρω σου, τότε η φοβερή ιστορία της ζωής σου ουρλιάζει, ενώ εσύ χαμογελάς...» έλεγε η Αλεξάνδρα Ντελ Λάγκο και γράφεται...
στην πρώτη σελίδα του λευκώματος, με φωτογραφίες από το προσωπικό αρχείο του Γιάννη Παπαμιχαήλ, για εκείνη που όλοι αποκαλούμε Αλίκη και ο ίδιος –απλά; Οδυνηρά;– «μαμά». Και ο Γιάννης-γιος δίνει συνέντευξη στην Τατιάνα Στεφανίδου για να μιλήσει για το λεύκωμα. Και μέσα απʼ τις προσωπικές φωτογραφίες της μάνας του ρέει και η δική του ζωή. Μια απάντησή του στην Τατιάνα Στεφανίδου σηματοδοτεί κύκλο τοποθετήσεων και πάλι απʼ την αρχή, όπως είχε γίνει πέρσι με το σίριαλ για τη ζωή της Αλίκης στον Alpha. Μιλώντας για τον πατέρα του, είπε: «Όταν ήμουν μικρός, έβαζα συνέχεια ένα τραγούδι, το "Ντιρλαντά", και απʼ τα νεύρα του μου έσπασε το δισκάκι. Τρόμαξα πολύ. Γενικά είχε αυτές τις βίαιες εξάρσεις. Τον φοβόμουν. Ειδικά όταν μάλωναν πέρα από τα επιτρεπτά επίπεδα. Και ειδικά όταν δεν ξέρεις γιατί γίνεται όλο αυτό, φοβάσαι». Αντίθετα, μιλώντας για τη μητέρα του, τη χαρακτήρισε ήρεμο άνθρωπο. «Μετά το θάνατο της μητέρας μου, ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Όλοι λέμε ότι δεν θα μας τύχει, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή είναι η φυσιολογική πορεία της ζωής. Μόλις είχα μπει στο στρατό, όταν "έφυγε" η μητέρα μου».
http://troktiko.blogspot.com/2009/12/blog-post_6401.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου